Μια προβληματική εκδρομή, Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά 1976-1977

Το φθινόπωρο του 1976, οι τελειόφοιτοι της Ανωτάτης Σχολής Χημικών Μηχανικών ζητήσαμε από τον καθηγητή μας Ιωάννη Μαραγκόζη να μας συνοδέψει στην εκδρομή των τελειοφοίτων, που προγραμματίστηκε για την περίοδο των Χριστουγέννων: Βουδαπέστη, Πράγα, Βιέννη. 
   Όντως, πήγαμε. Τα πράγματα φάνηκαν δύσκολα όταν, μετά τα σύνορα, συναντήσαμε χιόνια, κι ο δεύτερος οδηγός, που μας είχε δώσει το πρακτορείο του πούλμαν, ομολόγησε πως δεν μπορούσε να οδηγήσει σε χιόνια, γιατί φοβόταν, γιατί είχε κάνει παλιά κάποιο δυστύχημα... 
   Παρ' όλα αυτά, η εκδρομή πήγε καλά, και από την Πράγα έχουμε και φωτογραφία με τον Ιωάννη Μαραγκόζη.

Πράγα, Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά 1976-1977

   Από τη Βιέννη και μετά είχε χιόνια, και η επιστροφή έγινε "μονορούφι", δεν ξέρω τι έκανε ο οδηγός κι έμεινε ξύπνιος τόσες ώρες, αλλά ένα θυμόμαστε όλοι: τον καθηγητή μας να κάθεται στο κάθισμα πίσω από τον οδηγό και να μην κλείνει μάτι ούτε κι εκείνος, μέχρι που φτάσαμε στην Αθήνα! Δεν γνωρίζω αν ξαναπήγε εκδρομή με άλλους τελειοφοίτους...

Ιωάννης Μαραγκόζης (Δήμητρα Μαραγκόζη)

Ιωάννης Μαραγκόζης

Όποτε με έβλεπες ν' ανοίγω τον υπολογιστή, είχες την περιέργεια να ανακαλύψεις αυτό το μυστήριο, αλλά όχι για πολύ. 

Βλέπετε ο Γιάννης Μαραγκόζης ήταν παραδοσιακός άνθρωπος της μαυρομύτας, του χαρτιού, της κιμωλίας και του μαυροπίνακα.

Βρεθήκαμε σ' ένα γραφείο με το συνονόματο εγγονό του τις προάλλες και ακούγοντας τον ήχο της γραφομηχανής ο Γιάννης γύρισε έκπληκτος και με κοίταξε.

“Γραφομηχανή!” αναφωνεί.
“Ναι του απαντώ, σαν του παπού του Γιάννη”.
“Έχει γραφομηχανή ο παπούς?”
“Μα και βέβαια που νομίζεις ότι έγραψε όλα τα βιβλία του?”

Και δεν ήταν ένα και δύο, ούτε μίας ερευνητικής περιοχής. Είχε την ευτυχία να κάνει τη δουλειά του χόμπυ και το χόμπυ του δουλειά, παίζοντας σε δύο ταμπλώ, αυτό της έρευνας της Χημικής Μηχανικής και το άλλο της γλώσσας. Ίσως, εδώ που τα λέμε, το τελευταίο να ήθελε να εξασκήσει αλλά του τα χάλασαν οι εποχές. 

(από το φωτογραφικό αρχείο της Δήμητρας Μαραγκόζη)

Για το έργο που άφησε δε θα μιλήσω, υπάρχει στις βιβλιοθήκες και στις υπέροχες μαρτυρίες των μαθητών του πολλές εκ των οποίων είχα την ευτυχία να λάβω αυτές τις μέρες. Αυτά που για μας τα παιδιά του ήταν και είναι διδαχή υπήρξαν η στωικότητα, η απλότητα, η οργάνωση, η λογική και αυτό το κυνικοκαυστικό χιούμορ με τα οποία αντιμετώπιζε καταστάσεις, ανθρώπους, προβλήματα, ακόμη και στις πιο συναισθηματικές του στιγμές. Του άρεσε να παρατηρεί, να καταγράφει, να νιώθει, να αξιολογεί πριν να πράξει.

Έπρατε με κοινό παρανομαστή το μέτρο και την ισορροπία, ήξερε ποιος ήταν ο προορισμός του ανά πάσα στιγμή, οριοθετούσε το τέλος της πράξης και βάδιζε ανάλογα. Όταν έφτανε στο τέλος, ήταν έτοιμος να αφήσει τη συγκεκριμένη σπουδή και να περάσει στην επόμενη.

Όταν πήρε σύνταξη νωρίς πολλοί συνάδελφοι του αναρωτήθηκαν πως και σταματάει το έργο του και η απάντηση ήταν: “Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά να συνεχίσουν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία”. Ήταν μόλις 55 χρονών.

Όταν του ανέφερα ότι έχει δημιουργήσει φίλους κι εχθρούς στον τομέα της λινγκουιστικής  - μιας και δεν έβλεπε ο ίδιος τι γινόταν στο διαδίκτυο με τις δημοσιεύσεις του– συμπληρώνοντας ότι ο ίδιος δεν είναι καν του χώρου αυτού, γελούσε λέγοντας: “Άστους να σφάζονται με τα παραμύθια μου”.

Μα και στο χώρο της δουλειάς του είχε την ικανότητα να υποστηρίζει τους συνεργάτες του με περισσή αυτοπεποίθηση, άσχετα με το τι πίστευαν οι αντίπαλοί του.

Όταν τού έγινε η διάγνωση της νόσου Πάρκινσον στα 65α γεννέθλιά του, πριν από 20 χρόνια, “γεννέθλιο δώρο” μου είχε πει τότε, ερεύνησε, διάβασε, μελέτησε την πάθησή του και οριοθέτησε την πορεία της νέας του ζωής. Πάντα ισοροπημένος, αποφάσισε να επικεντρωθεί στις δύο μεγάλες του αγάπες, την έρευνα για τις γλώσσες και τη Μιρέλλα.

Είναι μεγάλη τύχη στη ζωή ενός ανθρώπου να βάλει στοίχημα με τους στόχους του και να φτάσει τόσο κοντά στα κέρδη.

Πέρασε από οικογένεια σε οικογένεια πιθανότατα με την πικρία γιατί έπρεπε να αποκοπεί από τις ρίζες του κι έβαλε σε πρόγραμμα να καλλιεργήσει και να αγαπήσει τις καινούριες του εμπειρίες, τη Μιρέλλα, την Πάρο, έβαλε ως στόχο να δημιουργήσει μεγαλύτερη οικογένεια από εκείνη στην οποία βρέθηκε από ανάγκη, να θεμελιώσει την παιδεία και το κοινωνικό μέλλον των παιδιών του.

Από τότε που αγάπησε τη Μιρέλλα, έβαλε σαν στόχο την κοινή ζωή του μαζί της, τη δημιουργία των παιδιών, την οικογενειακή ανεμελιά. Τον θυμάμαι να σηκώνεται πρωί της Κυριακής, πάντα πειθαρχημένος, να τελειώνει με τα γραπτά του μέχρι να ετοιμαστούμε όλοι για να πηγαίνουμε μαζί εκδρομές.

Έδινε την εντύπωση του σοβαρού και μετρημένου προς τα έξω ανθρώπου, ίσως λόγω της εσωστρέφειάς του, αλλά υπήρχε ένα έντονο alter ego.

Αγαπούσε τη θάλασσα, τις βάρκες, τα καράβια, τους ναυτικούς και ζούσε την τρέλλα της περιπέτειας με τους γιους του, με τις βάρκες, με τις εκδρομές, όσο τον άφηνε η Μιρέλλα φυσικά.

(από το φωτογραφικό αρχείο της Δήμητρας Μαραγκόζη)

Είχε την ίδια άνεση να δίνει διαλέξεις σε συνέδρια ανά τον κόσμο, να παρευρίσκεται σε δεξιώσεις με σμόκιν και τουαλέτες και συνάμα να κυκλοφορεί με το μαγιώ τα καλοκαίρια ξυπόλητος στα σοκάκια της Νάουσας της Πάρου και να χαιρετά ναυτικά όταν άκουγε τα “γεια σου κυρ Γιάννη”.

Με την ίδια προσήλωση που παρακολουθούσε ιστορικά ντοκιμαντέρ, παθιαζόταν μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας ποδόσφαιρο ή Αμερικάνικο φουτμπολ, το οποίο λάτρευε για τη στρατηγική του. Οποίο σχήμα οξύμορο, έκανε τη μάνα μας να αγανακτεί, πώς ένας τέτοιος πράος άνθρωπος λατρεύει αυτό το βάναυσο σπορ.

Όταν βρεθήκαμε στον Καναδά, πολλές φορές μεταπτυχιακοί φοιτητές με ρωτούσαν πώς είναι ο κ. Μαραγκόζης στο σπίτι, έτσι σοβαρός, μεθοδικός, ισοροπημένος και απαντούσα πως ναι αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ αστείος με τα πυζαμάκια του.

(από το φωτογραφικό αρχείο της Δήμητρας Μαραγκόζη)

Η μοναδική κριτική που μου έκανε ποτέ στην ανατροφή των παιδιών μου ήταν ότι τα παραπρογραμματίζω. Ας τα αφήσω να χαρούν λίγο μου έλεγε......

Έβαλε σκοπό να φτάσει ψηλότερα από αυτό που απαιτούσε η επιστήμη του, επεκτείνοντας τους ορίζοντες της έρευνας του σε παραπάνω από ένα τομέα, όχι για να δημιουργήσει απαραίτητα τις προυποθέσεις δικού του όφελους αλλά για να κάνει πείραμα τη θεωρία.

Ακόμη και όταν οι προγνώσεις της Πάρκινσον βάδιζαν προς τη φθίνουσα πορεία του μυαλού του, έβαλε στόχο να μην το βάλει κάτω. Οι στατιστικές δείχνουν 7 χρόνια ποιοτικής ζωής των Παρκινσονικών, ο Μαραγκόζης άγγιξε τα 15.

Μας δίδαξε δύσκολες έννοιες, οι οποίες ενδεχομένως απαιτούσαν την ωριμότητα της δικιάς του εποχής όπως
- “αγόραζε και μην πουλάς”, 
- “στα βαθιά μαθαίνεις να κολυμπάς”,
- “θα βρείτε το δρόμο σας”.

Ακόμη κι όταν έφτασε στις δύσκολες στιγμές της τρίτης του ηλικίας, δεν προέβαλε καμμία αντίσταση και είχε την κρίση να συζητήσει, να επικοινωνήσει με τα μάτια προς το τέλος, για την επίλυση των προβλημάτων του.

Δεν ήθελε να αφήσει τη μάνα μας, ήταν το στήριγμά της κι εκείνη το δικό του. Ούτε εμάς δεν ήθελε να αφήσει, είχε πει όταν έκανε εγγόνια ότι μπορεί να πεθάνει αλλά έβαλε κι άλλο στοίχημα με το χρόνο κι έζησε. Όμως, ήθελε την ανεξαρτησία του, ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, με τη Μιρέλλα του, όλα αυτά τα σχέδια έφτασαν στο τέλος τους. Όπως έκανε λοιπόν με όλους τους άλλους στόχους του, κατάφερε να βάλει κι εκεί μία τελεία και παύση χωρίς να ταλαιπωρήσει κανένα μας, ήσυχα-ήσυχα.

Όταν τον ρώτησα, γιατί φεύγουν με τη μάνα μας από τον Καναδά αφού όλοι μας είμαστε εκεί, μού απάντησε ότι όταν οι ελέφαντες νιώθουν το τέλος τους πάνε στον τόπο που γεννήθηκαν.

Να λοιπόν πατερούλη μας που προμελέτησες και καλωσόρισες το τέλος σου με τον πιο στωικό, φιλοσοφημένο και λογικό τρόπο, στον τόπο που γεννήθηκες, σαν τους ελέφαντες.

Και τώρα πας να βρεις τις πρωταρχικές σου ρίζες και τους Πελασγούς, τους Λουβίτες, τους Μινωίτες, άντε και μερικούς Ηπειρώτες για να προβάρεις τις γραμματικές σου.

Καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση!

Επικήδειος για τον εκλιπόντα (Ανδρέας Μπουντουβής)

Επικήδειος για τον εκλιπόντα Ομότιμο Καθηγητή Ι. Μαραγκόζη
(εκφωνήθηκε στην εκκλησία της Αγίας Σκέπης Παπάγου, στις 14 Οκτωβρίου 2014)


H Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ αποχαιρετά με συγκίνηση και σεβασμό τον Γιάννη Μαραγκόζη, Ομότιμο Καθηγητή της και πρώην Κοσμήτορα της, επιστήμονα, δάσκαλο, μέντορα, και από τα πρόσωπα αναφοράς για φοιτητές, συνεργάτες και συναδέλφους του καιρού του.

Ο Μαραγκόζης – ήμουν κι εγώ μαθητής του – μας έμαθε τα τότε σύγχρονα γράμματα χημικής μηχανικής, τα οποία όμως όχι μόνο αντέχουν αλλά είναι κλασικά και παραμένουν θεμελιώδη για τη σημερινή εκπαίδευση των χημικών μηχανικών. Και μας τα έμαθε μέσα από τα μαθήματα Χημικών Διεργασιών και από το Εργαστήριο της Τεχνικής Χημικών Διεργασιών. Αντιληφθήκαμε τότε και εμπεδώσαμε αργότερα ότι αυτά που μάθαμε από δασκάλους όπως ο Μαραγκόζης και τους στενούς συνεργάτες του, και ξεχωρίζω τον Βασίλη Μαντζουράνη, ήταν επιστήμη χημικού μηχανικού σε αντιδιαστολή με χρηστικές και πρακτικές γνώσεις που μαθαίνει κανείς αλλά με δυσδιάκριτη ή ανεπαρκή επιστημονική βάση.

Ο Μαραγκόζης είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό των σπουδών χημικής μηχανικής στο ΕΜΠ αλλά και στη χώρα και άφησε παρακαταθήκες, οι οποίες εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τις σπουδές στη Σχολή, ειδικά μέσω της εκπαίδευσης, θεωρητικής και εργαστηριακής, στην περιοχή των χημικών διεργασιών. Το στίγμα της προσφοράς του καθηγητή μας είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο στην καριέρα πολλών φοιτητών, που πέρασαν απο τα χέρια του και που στη συνέχεια διέπρεψαν στον διεθνή ακαδημαϊκό χώρο.

Σ’ αυτό το σημείο παρεμβάλλω έναν αποχαιρετισμό στον δάσκαλό του, που μου έστειλε από την Αμερική με την παράκληση να διαβαστεί, ο παλιός του μαθητής Βασίλης Μανουσιουδάκης:

Δάσκαλε,
Με μεγάλη θλίψη έμαθα ότι ξεκίνησες το μεγάλο ταξίδι. Θέλω να ξέρεις πως η προσφορά σου στην έρευνα και διδασκαλία της   επιστήμης της Χημικής Μηχανικής, και στην μόρφωση πλειάδος φοιτητών, του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου, ούτε έχει ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί. Για αυτήν την προσφορά σου εγώ προσωπικά θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων. Ακόμη θυμάμαι σαν να ήταν χθες, τη μακρόχρονη συζήτηση που είχαμε για το συντελεστή αποτελεσματικότητος ενός ανισόθερμου καταλυτικού σωματιδίου. Αλλά πιο πολύ από όλα, σου είμαι ευγνώμων για το χαρακτήρα σου, την αξιοπρέπεια σου, και το ότι πάντα αποτελούσες παράδειγμα προς μίμηση. Ήσουν ένας πραγματικός Μέντωρ.  
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Ο μαθητής σου
Βασίλειος Ι. Μανουσιουδάκης
Καθηγητής Χημικής Μηχανικής
Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες

Ο Καθηγητής μας έδωσε το στίγμα του ακόμα και με την αποχώρηση του από τη Σχολή. Αποχώρησε, όταν έκρινε ότι επέστη η ώρα, με αξιοπρέπεια, χωρίς να κοιτάξει πίσω – κι αυτό ήταν ομολογουμένως κάπως σκληρό – και χωρίς να αυτοαναγορευτεί σε αναντικατάστατο και χωρίς να αφήσει πίσω του εγκατάλειψη και ορφάνια.

Η Σχολή τιμά τον Καθηγητή της και τον ευγνωμονεί. Ευχόμαστε στην οικογένειά του υγεία και παρηγοριά για την απώλεια του αγαπημένου τους.

Αιώνια η μνήμη του Καθηγητή Γιάννη Μαραγκόζη.

Ανδρέας Γ. Μπουντουβής
Καθηγητής & Κοσμήτορας Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ

Δυο λόγια για τον Εκλιπόντα (Ε. Γρηγοροπούλου, Ν. Παπαγιαννάκος, Κ. Φιλιππόπουλος, Γ. Ανδρουτσόπουλος)

Ιωάννης Μαραγκόζης (1929-2014)
Ομότιμος Καθηγητής, Σχολή Χημικών Μηχανικών, ΕΜΠ

Δυο λόγια για τον Εκλιπόντα

Μετά την ανακοίνωση της θλιβερής είδησης βρίσκεται κανείς σε αμηχανία και δύσκολα βρίσκει την ψυχραιμία να διατυπώσει λίγες σκέψεις τιμητικές για τον εκλιπόντα και παρηγοριάς για τους οικείους του. Παρά ταύτα, επιχειρείται μια ανάκληση στη μνήμη γεγονότων και παραστάσεων του παρελθόντος σε μια προσπάθεια μιας σύντομης ακριβοδίκαιης απεικόνισης της προσωπικότητας και του έργου του. 

Ο Ιωάννης Μαραγκόζης, Χημικός Μηχανικός, Ομότιμος Καθηγητής της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, διακρίθηκε για το ηθικό του ανάστημα, την ανθρωπιά του, την υψηλή επιστημονική του κατάρτιση και την ακαδημαϊκή του αριστεία. Υπήρξε άνθρωπος με ευχάριστη διάθεση, οξυδερκής, εργατικός, ταπεινός και μετριόφρων, με διάθεση προσφοράς, δάσκαλος και ερευνητής που εργάσθηκε με αυταπάρνηση. Πιστεύουμε ότι αυτοί οι ελάχιστοι χαρακτηρισμοί περνούν από τη σκέψη χιλιάδων αποφοίτων Χημικών Μηχανικών, στην Ελλάδα και στην Αλλοδαπή, των συνεργατών και των φίλων του και όλοι θα νοιώθουν συμπάθεια και σεβασμό για τον δάσκαλο, τον άνθρωπο, το φίλο, τον Γιάννη Μαραγκόζη, τούτη τη στιγμή που εγκαταλείπει τα εγκόσμια.

Απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Χημικών Μηχανικών (ΑΣΧΜ), με μεταπτυχιακές σπουδές στον Καναδά, Καθηγητική Πανεπιστημιακή θητεία στις ΗΠΑ, Επαγγελματική Εμπειρία στον ΟΟΣΑ, επέστρεψε στην Ελλάδα και εξελέγη Καθηγητής στην ΑΣΧΜ του ΕΜΠ, όπου άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του μετά από υπηρεσία ως Καθηγητής για δεκαπενταετία. Θήτευσε ως Κοσμήτορας της ίδιας Σχολής αλλά κυρίως υπήρξε ο Ιδρυτής του Εργαστηρίου Τεχνικής Χημικών Διεργασιών (ΤΧΔ) για την ανάπτυξη του οποίου εργάσθηκε άοκνα καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του σε αγαστή συνεργασία με τους εκάστοτε συνεργάτες του.

Υπήρξε από τους πρώτους καθηγητές που εισήγαγαν στην Ελλάδα τη διδασκαλία και την έρευνα σε αντικείμενα Χημικής Μηχανικής όπως αυτή ορίζεται από τις αρχές του 20ου αιώνα στις αγγλοσαξονικές χώρες. Πέραν της θεωρητικής διδασκαλίας των μαθημάτων Τεχνικής Χημικών Δράσεων και Σχεδιασμού Χημικών Αντιδραστήρων που υπήρξε άψογη, ο ίδιος ήταν θιασώτης της παράλληλης εργαστηριακής άσκησης των προπτυχιακών σπουδαστών, παρακαταθήκη που οι μεταγενέστεροι διδάσκοντες του εργαστηρίου τηρούν ως κόρη οφθαλμού.

Υπήρξε πρωτοπόρος στην έρευνα των ετερογενών καταλυτικών διεργασιών στην Ελλάδα και οραματιζόταν σωστά και συγκροτημένα, προγραμμάτιζε και καθοδηγούσε αποτελεσματικά. Δεν φοβόταν τα δύσκολα. Αλλά οι παρούσες στιγμές δεν επιτρέπουν περαιτέρω αναφορά σε πρόσθετα βιογραφικά, επαγγελματικά στοιχεία.

Τη δύσκολη τούτη ώρα τα λίγα αυτά λόγια ας είναι παρηγοριά στους αγαπημένους του οικείους τη σύζυγό του και τα τρία τέκνα τους.

Τα μέλη ΔΕΠ του Εργαστηρίου ΤΧΔ, εύχονται με σεβασμό, Αιωνία η Μνήμη του.

Ε. Γρηγοροπούλου, Ν. Παπαγιαννάκος, Κ. Φιλιππόπουλος, Γ. Ανδρουτσόπουλος

Μια ανάμνηση του Ι.Κ. Μαραγκόζη (Γιάννης Καλλιανιώτης)

Και μια ανάμνηση του Γιάννη Καλλιανιώτη: για κάποιο λόγο χρειάστηκε να γράψει μπροστά του: "Χημικός -  Μηχανικός Ε.Μ.Π." Ευθύς ήρθε η καλοσυνάτη παρέμβασή του:

"Άνευ παύλας και αναπαύλας!"

Συνοδεύτηκε από υπομειδίαμα και ελαφρά επιβεβαιωτική κίνηση της κεφαλής από κάτω προς τα πάνω και προς τα δεξιά, ενώ το παιγνιώδες βλέμμα "κάρφωνε" προς τα αριστερά πίσω από τα πεντακάθαρα γυαλιά.

Ανάμνηση και χρέος

Μια ανάμνηση από τον Ι.Κ. Μαραγκόζη: θυμάμαι ακόμα τη μέρα, που πήγα να τον ρωτήσω, όταν ήμουν τελειόφοιτος, προς τα πού να στραφώ, μετά τις βασικές σπουδές, τότε που αναζητούσα διέξοδο και φως... και τα απλά λόγια, με τα οποία με κατεύθυνε να σκεφθώ και ν' αποφασίσω μόνος μου...

Μια προσωπική ανάμνηση

Μια προσωπική ανάμνηση από τον Ι.Κ. Μαραγκόζη ως καθηγητή μας, τότε (1976? 1977?): είχαμε να λύσουμε κάποια άσκηση, κάτι δεν μας έβγαινε, κατεβήκαμε όλοι μαζί στο γραφείο του - τον είχαν "μετακομίσει" τότε από τον 4ο όροφο στο υπόγειο του κτιρίου των Χημικών Μηχανικών... 
Στη συζήτηση πάνω, προέκυψε η ανάγκη να υπολογίσουμε κάτι. Εμείς, τότε, μόλις είχαμε προμηθευτεί υπολογιστάκια χεριού, που μόλις δυο χρόνια πριν είχε επιτραπεί η χρήση τους - μέχρι τότε, όλοι οι φοιτητές έπρεπε να μάθουν να χρησιμοποιούν με ευχέρεια, ταχύτητα και ακρίβεια τον λογαριθμικό κανόνα! 
Βγάλαμε από τις τσάντες μας τα υπολογιστάκια κι ετοιμαστήκαμε ν' αρχίσουμε την πληκτρολόγηση. 
Τον είδαμε να μας κοιτάζει με το γνώριμο φιλικό υπομειδίαμά του, μετά μια πονηριά πέρασε από τη ματιά του, άνοιξε το συρτάρι του γραφείο του και έβγαλε τον δικό του λογαριθμικό κανόνα, αρκετά μικρό, όχι παραπάνω από 20 πόντους μακρύ. Ξεκίνησε τους υπολογισμούς, ξεκινήσαμε κι εμείς. 
Την ώρα που τελειώναμε, μας κοίταξε και μας ρώτησε: "17?" κι εμείς αλληλοκοιταχτήκαμε και με συντριβή του απαντήσαμε "17.2"... 

Δημοσιεύσεις του Ι.Κ. Μαραγκόζη

Δημοσιεύσεις του Ι. Μαραγκόζη

Πέραν από το βιβλίο του, Τεχνική Χημικών Διεργασιών, που χρησίμευσε επί σειρά ετών σε πολλούς φοιτητές για να "μάθουν γράμματα" όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Κοσμήτορας της Σχολής Α.Γ. Μπουντουβής, ο Ι. Μαραγκόζης δημοσίευσε και μια σειρά εργασιών, αποτέλεσμα της ερευνητικής του δραστηριότητάς του. Παρακάτω αναφέρονται όσες έγινε δυνατό να εντοπιστούν (*):

Johnson A.I. and Marangozis J., 1958. Mixing studies on a perforated distillation plate. The Canadian Journal of Chemical Engineering 36(4), 161–168.
Marangozis J. and Johnson A.I., 1961. Mass transfer with and without chemical reaction. The Canadian Journal of Chemical Engineering 39(4), 152–158.
Marangozis J. and Johnson A.I., 1962. A correlation of mass transfer data of solid-liquid systems in agitated vessels. The Canadian Journal of Chemical Engineering 40(6), 231–237.
Marangozis J. and Johnson A.I., 1963. A correlation of mass transfer data of solid-liquid systems in agitated vessels. The Canadian Journal of Chemical Engineering 41(3), 133.
Marangozis J., Trass O. and Johnson A.I., 1963. Mass transfer in turbulent flow with and without chemical reaction. The Canadian Journal of Chemical Engineering 41(5), 195–202.
Marangozis J., Keramidas O.B. and Paparisvas G., 1977. Rate and mechanism of hydrogenation of cottenseed oil in slurry reactors. Ind. Eng. Chem. Proc. Des. Dev. 16(3), 361–369.
Marangozis J., Mavros P., Androutsopoulos G., 1978. "Selectivity of catalytic hydrogenation of cottonseed oil in slurry reactors". Proceedings 1st Mediterranean Congress on Chemical Engineering (Barcelona, Spain, Nov. 21-24). 
Marangozis J.K., Mantzouranis B.G., Sophos A.N., 1979. Intrinsic kinetics of hydrogenation of benzene on nickel catalysts supported on kieselguhr. Ind. Eng. Chem. Prod. Res. Dev. 18(1), 61–63.
Marangozis J., 1980. Effect of catalyst particle size on performance of a trickle-bed reactor. Ind. Eng. Chem. Proc. Des. Dev. 19(2), 326–328.
Marangozis J., Philippopoulos K., 1981. Photochemical conversion of solar energy in a flat-plate collector: an engineering analysis. Journal of Photochemistry 17(1), 157.
Scamangas A., Papayannakos N., Marangozis J., 1982. Catalytic hydrodesulfurization of a petroleum residue. Chemical Engineering Science 37(12), 1810-1812.
Philippopoulos C., Economou D., Economou C., Marangozis J., 1983. Norbornadiene-quadricyclane system in the photochemical conversion and storage of solar energy. Ind. Eng. Chem. Prod. Res. Dev. 22(4), 627–633.
Papayannakos N., Marangozis J., 1984. Kinetics of catalytic hydrodesulfurization of a petroleum residue in a batch-recycle trickle bed reactor. Chemical Engineering Science 39(6), 1051-1061.
Philippopoulos C., Marangozis J., 1984. Kinetics and efficiency of solar energy storage in the photochemical isomerization of norbornadiene to quadricyclane. Ind. Eng. Chem. Prod. Res. Dev. 23(3),  458–466.
Marangozis J., 1992. Comparison and analysis of intrinsic kinetics and effectiveness factors for the catalytic reduction of nitrogen oxide (NO) with ammonia in the presence of oxygen. Ind. Eng. Chem. Res. 31(4), 987–994.


Μετά το ΕΜΠ, ο Ι. Μαραγκόζης ασχολήθηκε με άλλα προσφιλή του θέματα και δημοσίευσε τέσσερα σχετικά βιβλία: 
Marangozis J., 2000. The Pelasgians: Myths and Reality. [s.n.], Toronto.
Marangozis J., 2003. A Short Grammar of Hieroglyphic Luwian. Lincom Publ., Muenchen.
Marangozis J., 2007. An Introduction to Minoan Linear A. Lincom Publ., Muenchen.
Marangozis J., 2010. An Introduction to Vlach Grammar. Lincom Publ., Muenchen.

(*) παράκληση όσοι γνωρίζουν και άλλες, όπως επίσης και άλλα βιογραφικά του στοιχεία, να μου στείλουν σχετικό μήνυμα για να τις συμπεριλάβω στον κατάλογο.

Λίγα βιογραφικά στοιχεία

Ο Ιωάννης Μαραγκόζης - Ιωαννίδης (όπως ήταν το πλήρες όνομά του) γεννήθηκε στο Θέρμον Αιτολοακαρνανίας το 1929.
Αποφοίτησε από το ΕΜΠ το 1955 και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή με τον A. I. Johnson στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο.

Στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, το 1955

(φωτογραφία από το αρχείο της Δήμητρας Μαραγκόζη)

Στη συνέχεια, εργάστηκε στην εταιρεία Linde στη Νέα Υόρκη (όπως αναφέρει ο ο Ν. Πέππας), σε Πανεπιστήμια και στον ΟΟΣΑ (*) πριν έρθει και πάλι στο ΕΜΠ, αυτή την φορά ως καθηγητής της.

O I. K. Μαραγκόζης τη δεκαετία του 1960

(φωτογραφία από το αρχείο της Δήμητρας Μαραγκόζη)

Δίδαξε Χημικές Διεργασίες για πρώτη φορά το 1969, και οργάνωσε και ανάπτυξε το Εργαστήριο Τεχνικής Χημικών Διεργασιών, στο οποίο ασκήθηκαν δεκάδες φοιτητών. Στη Σχολή Χημικών Μηχανικών δίδαξε από το 1969 έως το 1984, οπότε και παραιτήθηκε.

(*) όπως αναφέρει η ανακοίνωση των Ε. Γρηγοροπούλου, Ν. Παπαγιαννάκου, Κ. Φιλιππόπουλου και Γ. Ανδρουτσόπουλου από τη Σχολή Χημικών Μηχανικών, μετά την ανακοίνωση για την εκδημία του.

in memoriam (Nicolas Peppas)

Τον γνωρίσαμε το 1975 ή 1976, στο μάθημα των Χημικών Διεργασιών. Πριν από μας, κι άλλοι είχαν την τύχη να μαθητεύσουν κοντά του. Ένας από αυτούς, ο Νίκος Πέππας έγραψε σ' ένα μήνυμά του από το Πανεπιστήμιο του Τέξας (ανακοινώνονας το θλιβερό νέο στους άλλους συναδέλφους στις ΗΠΑ):

I recall his inaugural lecture at EMP. He was the one who introduced the books of Amundson, Aris, Astarita and others to us. I recall with pleasure that the first book he used for reaction engineering was the Kramers and Westerterp. We (EMP 1971) were the first class taught by him in 1969-70. It is interesting that we were spending many afternoons in his office going through his books and reading.

in memoriam

Την Παρασκευή 10 Οκωβρίου 2014 απεβίωσε στην Αθήνα ο καθηγητής μας στην Ανωτάτη Σχολή Χημικών Μηχανικών στο ΕΜΠ Ιωάννης Μαραγκόζης.

Ο καθηγητής Ι.Κ. Μαραγκόζης, τη δεκαετία του 1970 

(φωτογραφία από το αρχείο της κόρης του Δήμητρας Μαραγκόζη)

Για αρκετά χρόνια δίδαξε σε αλλεπάλληλες φουρνιές φοιτητών όχι μόνο Τεχνική Χημικών Διεργασιών, αλλά και ήθος και επιστημονική ακεραιότητα. 
Η κηδεία του έγινε την Τρίτη 14/10/2014 στην εκκλησία της Αγίας Σκέπης, στου Παπάγου.